Deze langdurige ongelijkheid blijkt uit een onderzoek van NU.nl, waarbij toezichthouders, onderzoekers en ervaringsdeskundigen zijn geraadpleegd. 

Een vader met niet-aangeboren hersenletsel had een extra accu nodig voor zijn door de gemeente gefinancierde elektrische driewielfiets om zijn zoontje naar school te brengen en weer op te halen. Echter, zijn gemeente weigerde dit verzoek met de mededeling: "Dit is wat we hebben en hier moet je het mee doen," vertelt hij aan NU.nl. Een vrouw met een beperking stuit al jaren op gemeentelijke bureaucratie. "Ik moest zes jaar wachten op een rolstoel waarmee ik zelfstandig de deur uit kon," zegt ze. "Maar nadat ik mijn klachten op sociale media plaatste en een hoge ambtenaar van het ministerie van Volksgezondheid zich ermee ging bemoeien, had ik binnen een week die rolstoel in huis." Echter, toen ze een kind kreeg, liep ze opnieuw tegen trage gemeentelijke procedures aan. Hierdoor moest ze vorig jaar uit eigen zak een hulpverlener betalen voor de zorg voor haar kind, waardoor haar spaargeld op raakte.

Het onderzoek van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) laat al jaren zien dat deze voorbeelden niet op zichzelf staan. De vooruitgang is te minimaal en te traag, zoals ook dit jaar weer blijkt uit een onderzoek uitgevoerd door kennisinstituut Movisie onder 200 van de 342 gemeenten. "Er is wel enige vooruitgang, maar die is te minimaal en te traag. Dit beeld komt eigenlijk al sinds 2018 naar voren," zegt Caroline Harnacke, projectleider van de peiling, tegen NU.nl. Dit terwijl Nederland zich in 2016 aan het VN-verdrag Handicap committeerde, waarin overheden zijn overeengekomen dat chronisch zieke mensen en mensen met een beperking gelijkwaardig moeten kunnen deelnemen aan de samenleving.

Het netwerk Ieder(in) bekritiseert de gemeenten vanwege de flinke drempels die ze opwerpen voor ouders met een beperking. De bewijslast voor een hulpvraag bij de gemeente is te hoog, en mensen worden vaak ten onrechte verwezen naar hun eigen netwerk.

Een recente enquête van Ieder(in) liet schokkende resultaten zien. Zo vroeg een deelnemer om een stakruk om zichzelf te kunnen wassen, maar de gemeente bood een trippelstoel uit hun standaardassortiment aan, die niet geschikt was en ook nog eens tien keer duurder was. Volgens Ieder(in) komt dit soms neer op tegenwerking door gemeenteambtenaren, zij het niet altijd bewust. Dit heeft echter wel nadelige gevolgen voor mensen met een beperking.

Het College voor de Rechten van de Mens, de partij die toezicht houdt op gelijke kansen voor mensen met een beperking, bevestigt dat gemeenten onvoldoende inspanningen leveren. "Dat zeggen we al jaren," zegt een woordvoerder. "Ook wij willen dat het sneller gaat."

Een cruciaal probleem lijkt te zijn dat er in Nederland geen consequenties volgen als het verplichte beleid niet wordt nageleefd. In veel andere landen zijn er wel sancties. Zonder consequenties zal er weinig veranderen, aldus onderzoeker José Smits namens Vereniging Inclusie Nederland. "Nederlandse gemeenten kunnen het zich veroorloven om de hulp aan mensen met een beperking te laten versloffen."

Voor meer informatie klik hier