Wat is er aan de hand? Een man die vanwege mobiliteitsbeperkingen een rolstoel gebruikt, ondervond een probleem tijdens zijn reis van Enschede naar Utrecht. Hij had reisassistentie aangevraagd bij NS Reisassistentie. Omdat sommige perrons alleen toegankelijk zijn via een brug, hanteerde NS een vastgestelde tijd voor zijn overstap in Amersfoort. De man was zelf vaardig genoeg om binnen enkele minuten over te stappen van de ene trein naar de andere, aangezien beide treinen op hetzelfde perron stonden. Echter, vanwege NS's minimum overstaptijd van tien minuten, miste de man zijn trein naar Utrecht en moest hij een half uur wachten op de volgende.

De man vindt dat de vereiste aanmeldtijd van een uur en de minimale overstaptijd van tien minuten niet nodig zijn. In Groot-Brittannië wordt hij zonder vooraanmelding direct geholpen ("turn up and go"), zelfs in kleine dorpen. Hier vraagt de conducteur hem wat hij nodig heeft en biedt vervolgens hulp. Hoewel de directe toepassing zonder aanmelding wellicht niet meteen mogelijk is in Nederland, vindt de man dat NS hier wel naartoe moet werken.

NS verdedigt deze regels, de aanmeldtijd van een uur en de minimale overstaptijd van tien minuten, om betrouwbare en veilige reisassistentie te garanderen.

Discriminatie? Volgens de gelijkebehandelingswetgeving moeten aanbieders van goederen en diensten, waaronder NS, geleidelijk zorgen voor toegankelijkheid voor personen met een handicap of chronische ziekte, tenzij dit buitensporig belastend is. NS past treinen aan om de toegankelijkheid te verbeteren, maar biedt ook reisassistentie aan vanwege de langzame aanpassingen. De man heeft het College gevraagd of hij vanwege zijn handicap wordt gediscrimineerd. Het College bevestigt dit, aangezien NS onvoldoende heeft gezorgd voor algemene toegankelijkheid voor personen met een handicap.

VN-verdrag handicap Naast gelijkebehandelingswetgeving, waarop het College toetst of er sprake is van discriminatie, zijn de rechten van mensen met beperkingen vastgelegd in het VN-verdrag handicap. Dit verdrag wordt door het College gehandhaafd. Het VN-verdrag handicap stelt dat de overheid ervoor moet zorgen dat mensen met een beperking volledig kunnen deelnemen aan de samenleving, inclusief het recht op persoonlijke mobiliteit. Dit betekent het recht om zelfstandig van A naar B te gaan, soms met hulp. Het verdrag benadrukt ook maatwerk en het respecteren van individuele wensen en behoeften.

Zowel de Rijksoverheid als lokale overheden zijn verplicht persoonlijke mobiliteit te realiseren en toegankelijkheid te waarborgen bij publieke diensten, zoals openbaar vervoer. Private partijen hebben ook verantwoordelijkheden volgens de Wet gelijke behandeling handicap of chronische ziekte (Wgbh/cz). Deze wet vereist dat bedrijven en organisaties geleidelijk algemene toegankelijkheid garanderen, tenzij dit onevenredig belastend is.

Voor meer informatie klik hier